امام رئوف

از منابع شیعه استفاده می‏شود كه گریه بر امام حسین(ع) نه تنها جایز و مشروع است بلكه مطلوب و پسندیده است و از ثواب فوق العاده ‏ای برخوردار است،
پیامبر گرامی اسلام فرمود: «كُلُّ عیْنٍ باكِیْ اِلاّ عَینٌ بَكَتْ عَلی مَصائِبِ الحُسَین فَاِنَّها ضاحِكَ مُسْتَبِشَرْ بِنَعیمِ الجَنّْه؛[۱] هر چشمی در روز قیامت گریان است مگر چشمی كه بر مصیبت حسین(ع) گریه كرده است كه چنین كسی خندان است و بر نعمتهای بهشت بشارت داده می‏شود.»
امام رضا(ع) فرمودند:«گریه برامام حسین(ع)گناهان بزرگ را محو می كند.»[2]
امام صادق(ع) فرمودند: «كسی كه به یاد امام حسین(ع) به مقدار بال مگسی، اشك از چشمانش جاری شود، ثوابش بر خداوند است، و خداوند به كمتر از بهشت برای او راضی نمی شود.»[3]
و روایات فراوان دیگری كه برای ثواب گریه بر امام حسین(ع) وارد شده است.

1.وسایل الشیعه، ج ۲، ص ۹۲۴.

2.مسند امام رضا(ع)/ج۲ص۲۷.
3.بحارالانوار/ ج۴۴ ص۲۸۵

فلسفه عزادارى و تذكر امام حسين عليه السلام كه به توصيه اطهار عليه السلام سال به سال بايد تجديد شود، به خاطر آموزندگى آن است ، به خاطر آن است كه يك درس تاريخى بسيار بزرگ است . براى اينكه يك درس را انسان مورد استفاده خودش قرار بدهد، اول بايد آن درس را بفهمد و حل كند.
شعار انقلاب عليه ظالم
چرا ائمه دين اين همه تاكيد كردند كه مجلس عزا به پا داريد؟ اين همه به همين دليل كه عرض كردم ، چون امام حسين كشته نشد براى منفعت شخصى ، امام حسين در راه حق كشته شد، در راه مبارزه با باطل كشته شد، ائمه دين خواستند مكتب حسين در دنيا باقى بماند، شهادت حسين به صورت يك مكتب ، مكتب مبارزه حق با باطل براى هميشه باقى بماند؛والا چه فايده به حال امام حسين كه ما گريه بكنيم و بلند شويم و برويم . ائمه دين خواستند قيام امام حسين به صورت يك مكتب و به صورت يك مشعل فروزان هميشه باقى بماند. اين يك چراغى است از حق ، از حقيقت دوستى ، از حقيقت خواهى . اين يك ندايى است از حق طلبى از حريبت ، از آزادگى . اين مكتب حريت و اين مكتب آزادى و اين مكتب مبارزه با ظلم را خواستند، براى هميشه باقى بماند، در زمان خود ائمه اطهار كه اين دستور صادر شد، سبب شد كه جريانى زنده و فعال و انقلابى به وجود آيد، نام امام حسين شعار انقلاب عليه ظلم گشت . ده گفتار شهید مطهری ص251)